Το ύστατο ρόδο του θέρους
Να, το ύστατο ρόδο του θέρους
Έμεινε ν΄ανθίζει μόνο·
Όλοι οι αγαπημένοι του σύντροφοι
Ξεθώριασαν και χάθηκαν·
Κανένα λουλούδι του κύκλου του
Κανένα μπουμπούκι δεν παραστέκει
Ν΄ αντιλαμπίσει τις κοκκινάδες
Ν΄ αναστενάξει βαθιά!
Δεν θα σ΄αφήσω μόνο σου
Καρφωμένο στο μίσχο·
Αφού οι μοναχικοί κοιμούνται,
Πήγαινε να ησυχάσεις μαζί τους.
Γι΄ αυτό θα σκορπίσω απαλά
Τα πέταλά σου πάνω στο κρεβάτι
Όπου οι φίλοι του κήπου
Αναπαύονται χωρίς άρωμα και ψυχή.
Ίσως ν΄ ακολουθήσω σύντομα κι εγώ
Όταν οι φιλίες σβήσουν
Και από το λαμπρό κύκλο της Αγάπης
Τα κοσμήματα πέσουν!
Όταν οι αληθινές καρδιές κείτονται μαραμένες
Και οι φιλόστοργες έχουν πετάξει,
Ω! Ποιος θα άντεχε να κατοικεί
Τον ψυχρό τούτο κόσμο κατάμονος;
(Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος)
The last rose of summer
Tis the last rose of summer,
Left blooming alone;
All her lovely companions
Are faded and gone;
No flower of her kindred,
No rose-bud is nigh,
To reflect backher blushes
Or give sigh for sigh!
I’ ll not leave thee, thou lone one,
To pin on the stem;
Since the lonely are sleeping,
Go, sleep thou with them.
Thus kindly I scatter
Thy leaves o΄er the bed,
Where thy mates of the garden
Lie scentless and dead.
So soon may I follow
When friendships decay,
And from Love΄s shining circle
The gems drop away!
When true hearts lie withered,
And fond ones are flown,
Oh! Who would inhabit
This bleak world alone?
