Στη μνήμη της μητέρας μου
Δεν πιστεύω ότι κείτεσαι μέσα στον υγρό πηλό
Του κοιμητηρίου του Μόναγκαν,
Σε θωρώ να βαδίζεις τον κατηφορικό δρομίσκο
ανάμεσα στις λεύκες προς το σταθμό,
ή για καλή μου τύχη
Nα σπεύδεις στη δεύτερη Λειτουργία
Mια θερινή Κυριακή- Με απαντάς και μου λες
«Να μην ξεχάσεις να φροντίσεις τα ζωντανά-»
Οι πολύ γήινες λέξεις, απομακρύνουν τους αγγέλους.
Σε συλλογίζομαι να βηματίζεις κατά μήκος ενός αγρού
με χλωρή βρώμη τον Ιούνιο,
Τόσο γαλήνια, τόσο ζωντανή
Και βλέπω να συναντιόμαστε στην άκρη της πόλης
Μια ωραία μέρα τυχαία, αφού
Εχουν τελειώσει τα ψώνια και μπορούμε
να περπατήσουμε μαζί
Ανάμεσα στα καταστήματα, στους πάγκους, στις αγορές
Ελεύθεροι πάνω στους ανατολικούς δρόμους
της σκέψης.
Ω, δεν κείτεσαι μέσα στον υγρό πηλό
Γιατί είναι ο καιρός της συγκομιδής
Υψώνουμε θημωνιές αντίκρυ στο φεγγαρόφωτο
Και εσύ μας χαμογελάς -αιώνια.
Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος
Patrick Kavanagh (1904 – 1967)
(Ιρλανδός ποιητής & μυθιστοριογράφος)
In memory of my mother
I do not think of you lying in the wet clay
Of a Monaghan graveyard; I see
You walking down a lane among the poplars
On your way to the station, or happily
Going to second Mass on a summer Sunday-
You meet me and you say:
«Don’t forget to see about the cattle-«
Among the earthiest words the angels stray.
And I think of you walking along a headland
Of green oats in June,
So full of repose, so rich with life-
And I see us meeting at the end of the town
On a fair day by accident, after
The bargains are all made and we can walk
Together through the shops and stalls and markets
Free on the oriental streets of thought.
Oh you are not lying in the wet clay,
For it is a harvest evening now and we
Are piling up the ricks against the moonlight
And you smile up at us-eternally.
