Το κοχύλι
Έφερα στο αυτί μου το κοχύλι
κι άκουσα κατ’ ευθείαν σαν καμπάνισμα
το απόμακρο και καθαρό
αργόσυρτο και λυπηρό
μουρμουρητό των πόντων
μαστιγωμένο από την κρύα αύρα
πάνω σε ακτή ανεμόδαρτη και έρημη.
Ήταν ένα κομμάτι γης ανήλιο
που πάνω του δεν είχε εντυπωθεί
ανθρώπινη πατημασιά
και από τότε που ξεκίνησε ο χρόνος,
δεν είχε νοιώσει βάρος ανθρώπου
ή ανάδευση, με εξαίρεση
αυτά που προξενούν στο διάβα τους
οι ζοφεροί άνεμοι και oι κυματισμοί.
Και στη σιγή των υδάτων
ηχούσαν τα βότσαλα
κυλώντας αέναα με ήχο υπόκωφο
και τ΄αφρισμένα φύκια κινούσαν
μαζί με τα νερά που σέρνονταν,
πίσω και μπρος
τα παγωμένα, γκρίζα
και γλιτσερά πλοκάμια τους.
Και δεν υπήρχε μέρα
ούτε και νύχτα να ανάψει τ΄άστρα
στο στερέωμα
και να θαυμάσει το φεγγάρι.
Υπήρχε μόνο το μισόφωτο
και το φοβισμένο άσμα,
που oι ζοφεροί άνεμοι
γυρνούσαν σε κλαψούρισμα
και τα κύματα που ταξίδευαν τυφλά-
Κι όταν τ΄αυτιά μου είχα χάσει ολότελα,
Α! Τι ωραία σκέφτηκα,
ν΄ακούω ένα κάρο να τραντάζεται
κατηφορίζοντας το δρόμο!
Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος
James Stephens (1880-1950)
Ιρλανδός ποιητής και πεζογράφος
The Shell
And then I pressed the shell
Close to my ear
And listened well,
And straightway like a bell
Came low and clear
The slow, sad murmur of far distant seas,
Whipped by an icy breeze
Upon a shore
Wind-swept and desolate.
It was a sunless strand that never bore
The footprint of a man,
Nor felt the weight
Since time began
Of any human quality or stir
Save what the dreary winds and waves incur.
And in the hush of waters was the sound
Of pebbles rolling round
Forever rolling with a hollow sound.
And bubbling sea-weeds as the waters go
Swish to and fro
Their long, cold tentacles of slimy grey.
There was no day,
Nor ever came a night
Setting the stars alight
To wonder at the moon:
Was twilight only and the frightened croon,
Smitten to whimpers, of the dreary wind
And waves that journeyed blind-
And when I loosed my ear-oh, it was sweet
To hear a cart go jolting down the street!
