Blog

Στη μνήμη της μητέρας μου Δεν πιστεύω ότι κείτεσαι μέσα στον υγρό πηλόΤου κοιμητηρίου του Μόναγκαν,Σε θωρώ να βαδίζεις τον κατηφορικό δρομίσκοανάμεσα στις λεύκες προς

Η ορισμένη μέρα για το γάμο μας Στους Ιρλανδούς Oρίστηκε η μέρα για το γάμο μαςΗ πόλη γέμισε με άλογα,Υπήρχαν ιερείς και αδελφοίΠου μουρμουρίζανε τα

Δυνατός άνεμος Δυνατός άνεμος φυσούσε ολημερίςσαρώνοντας το πράσινο και το καφέαπό το Κέρυ.Τα φύλλα έσπευδανδυάδες και τριάδες πάνω από το δρόμοσυναθροισμένα σε φλύαρες παρέες.Φρέσκα μούρα

Ένας αυλητής Ένας αυλητής στο δρόμο σήμεραΣτάθηκε, ζέστανε τη φλογέρα τουκαι άρχισε να παίζειΚαι μακριά, μακριά, μακριά πάνω στην παλίρροιατης μουσικής του ξεκινήσαμε,Από κάθε πλευρά,Άνοιξαν

Η αστραπή Σε απόσταση ικανήΑπό τα κεφάλια των ανθρώπωνΛαμβάνω χώρα Και εξαφανίζομαι.Με τον τρόπο αυτόΚαταυγάζω τον ουρανό Και ορίζω το σκοτάδι.Θαρρείτε ότι είμαιΈνα είδος επιδειξία,

Η κλείδα του λαγού Aν ευχόμουν και μπορούσαΤα πανιά ταχιά να υψώσωΚαι να πλεύσω σε στεριάΠου συχνάζουν μεγαλείαΒασιλείς πολλοί σε σχόληΚαι βασιλοκόρες πλήθοςΚάτω από εξαίσια

Το κοχύλι Έφερα στο αυτί μου το κοχύλικι άκουσα κατ’ ευθείαν σαν καμπάνισματο  απόμακρο και καθαρόαργόσυρτο και λυπηρόμουρμουρητό των πόντωνμαστιγωμένο από την κρύα αύραπάνω σε

Το τραγούδι του περιπλανώμενου Aengus Πήγα στο δάσος με τις φουντουκιέςΓιατί άναψε μια φλόγα στο κεφάλι μουΈκοψα και ξεφλούδισα ένα ραβδίΣτην πετονιά αγκίστρωσα ένα μούροΚι

Τα παιδιά του τραίνου Όταν σκαρφαλώναμε στην πλαγιά του σκάμματοςήμασταν οπτικά στο ίδιο επίπεδο με τα λευκά φλυτζάνιατων τηλεγραφικών στύλων και των γραμμών που τσιτσίριζαν.