Ένας αυλητής Ένας αυλητής στο δρόμο σήμεραΣτάθηκε, ζέστανε τη φλογέρα τουκαι άρχισε να παίζειΚαι μακριά, μακριά, μακριά πάνω στην παλίρροιατης μουσικής του ξεκινήσαμε,Από κάθε πλευρά,Άνοιξαν
Η αστραπή Σε απόσταση ικανήΑπό τα κεφάλια των ανθρώπωνΛαμβάνω χώρα Και εξαφανίζομαι.Με τον τρόπο αυτόΚαταυγάζω τον ουρανό Και ορίζω το σκοτάδι.Θαρρείτε ότι είμαιΈνα είδος επιδειξία,
Η κλείδα του λαγού Aν ευχόμουν και μπορούσαΤα πανιά ταχιά να υψώσωΚαι να πλεύσω σε στεριάΠου συχνάζουν μεγαλείαΒασιλείς πολλοί σε σχόληΚαι βασιλοκόρες πλήθοςΚάτω από εξαίσια
Το κοχύλι Έφερα στο αυτί μου το κοχύλικι άκουσα κατ’ ευθείαν σαν καμπάνισματο απόμακρο και καθαρόαργόσυρτο και λυπηρόμουρμουρητό των πόντωνμαστιγωμένο από την κρύα αύραπάνω σε
Το τραγούδι του περιπλανώμενου Aengus Πήγα στο δάσος με τις φουντουκιέςΓιατί άναψε μια φλόγα στο κεφάλι μουΈκοψα και ξεφλούδισα ένα ραβδίΣτην πετονιά αγκίστρωσα ένα μούροΚι
Τα παιδιά του τραίνου Όταν σκαρφαλώναμε στην πλαγιά του σκάμματοςήμασταν οπτικά στο ίδιο επίπεδο με τα λευκά φλυτζάνιατων τηλεγραφικών στύλων και των γραμμών που τσιτσίριζαν.