Αίτηση των Κυριών που ζητούν από τους Κυρίους να επισκευάσουν τους δρόμους τους Κύριοι της κώμης ΜπάλισανονΕσείς που βαδίζετε με μπότεςελάχιστα σας απασχολείπόσο η βρωμιά
Το ύστατο ρόδο του θέρους Να, το ύστατο ρόδο του θέρουςΈμεινε ν΄ανθίζει μόνο·Όλοι οι αγαπημένοι του σύντροφοιΞεθώριασαν και χάθηκαν·Κανένα λουλούδι του κύκλου τουΚανένα μπουμπούκι δεν
Από πάνω ψηλά Mια μονάχη σταχτιά ερωδίναΣτη φωλιά της, στο σπίτι πετάΕπάνω από νερά ταραγμέναΈχουν πιάσει φωτιά δυτικά,Όπου ένα πορτοκαλί φεγγάριΡαχατεύει σε αεράκι ελαφρό,Καθώς το
Όλα θα πάνε καλά Πώς να μην είμαι ευτυχής όταν αναλογίζομαιότι τα σύννεφα έξω από το παράθυρο της σοφίταςαραιώνουνκαι η πλημμυρίδα αντιφέγγει στην οροφή;Θα πεθαίνουν,
Η γερόντισσα των δρόμων Aχ, και να είχα ένα σπιτάκι!Τη γη να ορίζω, τη θέση του, τα πάντα!Το σωριασμένο πάνω στη φωτιά χορτάρι,Τη θημωνιά της
Καθρέφτης το Φεβρουάριο Η μέρα χαράζει με άρωμα μούχλας και βροχής,οργωμένου εδάφους, σκοταδιασμένων δέντρων,ψυχρού αέρα κρεβατοκάμαρας.Kάτω από το θαμπό φως της λάμπας,μισοντυμένος- το κεφάλι μου
Τα απομνημονεύματα ενός πεσόντα κότσυφα Τους άρεσα όταν πετούσακαι είχα το σθένος να σφυρίζω και να τραγουδώ,αλλά τώρα που είμαι στο χωμάτινο κρεβάτικανείς δεν έρχεται
Ο πίνακας Κάτω από τη χορευτική σκιά δενδρώδουςτριανταφυλλιάςένα μικρό από φίλντισι κορίτσιμαδά ρόδινα φύλλα και λευκάμε νύχια πράσινα γυαλιστερού νεφρίτη. Τ’ άλικα φύλλα πέφτουν πάνω
Καραντίνα Τη ζοφερότερη ώρα της αθλιώτερης εποχήςΤου χειρότερου χρόνου ολόκληρης της ανθρωπότηταςΈνας άντρας ξεκίνησε από το εργαστήριμε τη γυναίκα του.Οδοιπορούσε, βάδιζαν μαζί, κατά το βορρά.Η