Ο γλάρος ποιητής Αερολάμνει ο γλάρος ποιητήςΑερολάμνειΠετάει πάνω από ακατάλυτες στιγμέςκαι ασημένια στραφταλίσματαΠαρατηρεί από ψηλά-ΖυγίζεταιΖυγίζεται με ακρίβεια νανομετρική και κατεβαίνειΒουτώντας το κεφάλι στη γαλάζια νοσταλγίαραμφίζει
Η γερόντισσα των δρόμων Aχ, και να είχα ένα σπιτάκι!Τη γη να ορίζω, τη θέση του, τα πάντα!Το σωριασμένο πάνω στη φωτιά χορτάρι,Τη θημωνιά της
Καθρέφτης το Φεβρουάριο Η μέρα χαράζει με άρωμα μούχλας και βροχής,οργωμένου εδάφους, σκοταδιασμένων δέντρων,ψυχρού αέρα κρεβατοκάμαρας.Kάτω από το θαμπό φως της λάμπας,μισοντυμένος- το κεφάλι μου
Σ’ αγαπώ Σ’ αγαπώ με την αστείρευτη ενέργειαπου εκπέμπουν αρίφνητοι φωτοειδείςγια τις πυροτεχνουργικές ανάγκες του Σύμπαντος.Σ’ αγαπώ με τη αθροισμένη ορμήόλων των βουερών ποταμώνκαι των
Υψηλή προσκεκλημένη Όταν αναδύεσαιαπό το προσωπικό μου βίωμαως άλλη Κυπρίδαγελαστή και πρόσχαρηυψηλή προσκεκλημένη της μνημοσύνηςκαι πλημμυρίζεις την κρύπτη με φωτόνιανοιώθω πλήρης και καλοδιάθετοςόπως για παράδειγμαόταν
Τα απομνημονεύματα ενός πεσόντα κότσυφα Τους άρεσα όταν πετούσακαι είχα το σθένος να σφυρίζω και να τραγουδώ,αλλά τώρα που είμαι στο χωμάτινο κρεβάτικανείς δεν έρχεται
Ο πίνακας Κάτω από τη χορευτική σκιά δενδρώδουςτριανταφυλλιάςένα μικρό από φίλντισι κορίτσιμαδά ρόδινα φύλλα και λευκάμε νύχια πράσινα γυαλιστερού νεφρίτη. Τ’ άλικα φύλλα πέφτουν πάνω
Η πλάνη της πανσελήνου Ένα ζευγάρι αμέριμνοαπολαμβάνει την πανσέληνοπου υψώνεται αργοσαλεύονταςστο μολυβένιο θόλοκαι καταυγάζει το μελάνι του Κορινθιακού.Θαρρούν ότι μοιράζονταιτην όψη μιας χρυσής ακεραιότητας,ενώ αν
Καραντίνα Τη ζοφερότερη ώρα της αθλιώτερης εποχήςΤου χειρότερου χρόνου ολόκληρης της ανθρωπότηταςΈνας άντρας ξεκίνησε από το εργαστήριμε τη γυναίκα του.Οδοιπορούσε, βάδιζαν μαζί, κατά το βορρά.Η