Πηγαίνοντας έξω
στην Εύα
Η θυγατέρα μου, οδεύοντας καλοντυμένη για την πόλη,
γελά σαν ρόδο φλοριμπούντα καρφωμένο στα μαλλιά της.
Τόση πολλή ομορφιά έχει πάνω της, πιο πολλή από τούτη
τη θερινή βραδιά με όλα τα φτιασίδια της.
Περισσότερη ακόμη και από τον ήχο των τακουνιών της,
το μήκος του δρόμου, την τηλεφωνική της φωνή που βυθίζεται
στην παρέα, τις συναγμένες ηχηρές ομιλίες της ίδιας
και των φίλων της καθώς γλιστρούν μέσα
από την ανοιχτή πόρτα της πόλης.
Κάνε μου μια χάρη, θυγατέρα. Φόρεσε μια φορά για μένα
ένα γλυκό ντεκολτέ, ξώφτερνα σανδάλια, το καλό μου
δαχτυλίδι, και με κάποιο τρόπο, πολλά από τα κολιέ
και τα βραχιόλια σου.
Περπάτησε μέσα από δέκα χιλιάδες πύλες
έτσι ώστε η μουσική σου να είναι ακριβώς ίδια
με τη μουσική των αστεριών και των νέων φεγγαριών
και των φώτων κυκλοφορίας και των φραγμάτων,
σε μια νέα εκδοχή, διαμορφωμένη εξ ολοκλήρου
από σένα, για σένα.
Going out
My daughter, heading out on the town in her glad rags,
laughs a laugh like a floribunda rose pinned in her hair.
She has so much beauty in her, more than this summer
evening,
in all its frippery. More, even, than the sound
of her heels the length of the road, her phone voice
dipping into company, the pooled high talk of her
and her friends slipping through the city’s open door.
Do me a favour, daughter: sometime, in time, wear for me
a sweetheart neckline, slingback sandals, my good ring
and howsoever many of your necklaces and bracelets.
Walk your walk through ten thousand doorways
so the music of you is one and the same as the music
of starlings and new moons and traffic lights and weirs,
only in a new arrangement arranged by, and for, you.
(Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος)
