Όταν ανθίζουν οι τριανταφυλλιές
Έλα να περπατήσεις στους ροδώνες μου.
Εδώ παλιά ο τόπος ήταν έρημος
κι ο χρόνος κατοικούσε αζευγάρωτος.
Τώρα ανθίζουνε τριανταφυλλιές.
Όταν ανοίγουν τα μπουμπούκια
οι φλόγες σέρνονται ως τον ορίζοντα.
Τα πρωϊνά οι ροδώνες μου
αιμοδοτούνται από αισχυντηλές αυγές,
τα δειλινά ποτίζονται
από αιμόφυρτα λιογέρματα.
Όταν ανθίζουν οι τριανταφυλλιές
μιλώ καθημερινά με τις ουράνιες δίδυμες.
Την έκπαγλη του κόσμου ομορφιά
και την oμοζυγωτική ακραία ευτυχία.
(Από την αδημοσίευτη ποιητική συλλογή του Τάκη Π. Πιερράκου, «Μονοπάτια χαλκόηχα»)