Στην Ξαναντού ο Κούμπλα Χαν,
Διέταξε με φιρμάνι να κτιστεί
Ένα παλάτι θολωτό και μεγαλόπρεπο,
Εκεί που ο Αλφ, το ιερό ποτάμι,
Κυλάει μέσα από αμέτρητες σπηλιές,
Που άνθρωπος δεν μπόρεσε να αριθμήσει
Για να χυθεί σε θάλασσα ανήλια.
Δυο επί πέντε μίλια πλούσιας γης
Με τείχη κύκλωσε και πύργους∙
Υπήρχαν κήποι φωτεροί με ρυάκια φιδωτά
Εκεί λοιπόν μοσχοβολούσαν δέντρα
Και σκόρπιζαν ευωδιές θυμιάματος∙
Υπήρχαν αρχαία δάση,
Που είχαν την ηλικία των βουνών,
Κι αγκάλιαζαν ηλιόλουστα σημεία με πρασινάδα.
Αλλά να! εκείνο το ρομαντικό γερτό φαράγγι
Και κάτω το πράσινο βουνό σε θέση εγκάρσια
Σκεπή κατάφυτη από κέδρους!
Άγριος τόπος! Ιερός και συνάμα μαγεμένος
Κάτω η φθίνουσα σελήνη,
Κυνηγημένη από μια γυναίκα,
Που σπάραζε μοιρολογώντας
Τον εραστή και δαίμονά της!
Κι απ΄το φαράγγι αυτό που χοχλακούσε
Αδιάκοπα με αντάρα
Ωσάν η γη γοργά ν΄ αγκομαχούσε,
Καταμεσίς εμφανίστηκε από το πουθενά
ένα πελώριο συντριβάνι∙
Βράχους σφεντόνιζε μεγάλους σα χοντρό χαλάζι
Που έπεφταν κάτω αναπηδώντας
Ή όπως οι κόκκοι του σταριού και τ΄άχυρα
Υψώνονται πάνω από το δάρτη του αλωνιστή.
Και ανάμεσα στις πέτρες τις χορευτικές,
αμέσως και για πάντα
Ξεπήδησε στιγμιαία το ιερό ποτάμι.
Φιδοσερνότανε για πέντε μίλια
Μέσα από δάση και κοιλάδες με ροή
λαβυρινθώδη
Κι ύστερα έφθανε σε αμέτρητες σπηλιές,
Που άνθρωπος δεν μπόρεσε να αριθμήσει
Και χάνονταν με αναβρασμό
Στα βάθη του ατελεύτητου ωκεανού ∙
Και μέσα στη νεροβοή ο Χαν ακούει
Από μακριά προγονικές φωνές
Να προφητεύουν πόλεμο κι αντάρα!
Ο ίσκιος του γιγάντιου θόλου
Που κτίστηκε για ευχαρίστηση και τέρψη
Έπλεε καταμεσίς του πόντου,
Όπου ακουόταν ρυθμός μικτός,
Από το συντριβάνι και τα σπήλαια.
Ήταν ένα θαύμα σπάνιας επινόησης,
Παλάτι θολωτό λουσμένο από τον ήλιο
Με σπήλαια από πάγο!
Μια κόρη με άρπα
Σε όραμα, που είδα μια φορά:
Ήταν καλλονή από την Αιθιοπία
Που έπαιζε με την άρπα της και τραγουδούσε
Ύμνο για το βουνό Αμπόρα.
Εάν μπορούσα να ξαναγεννήσω μέσα μου
Αυτή τη συμφωνία και το άσμα
Τέτοια βαθιά ικανοποίηση θα προκαλούσε
Που με αυτή τη δυνατή και παρατεταμένη
μουσική
Θα έκτιζα αυτό το θολωτό παλάτι στον αιθέρα
Αυτό το θόλο τον ηλιόλουστο!
Αυτά τα σπήλαια του πάγου!
Και όλοι όσοι άκουαν, εκεί θα τα θωρούσαν
Και όλοι θα φώναζαν, Προσέξτε! Προσέξτε!
Τα μάτια του τ΄αστραφτερά, τη χαίτη του,
που ανεμίζει
Πλέξτε έναν κύκλο γύρω του τρεις φορές,
Κλείστε τα μάτια σας με άγιο τρόμο
Γιατί αυτός με μάνα έχει τραφεί
Και χόρτασε τη δίψα του
με νέκταρ Παραδείσου.
Πηγή: booksitting.wordpress.com
Μετάφραση από τα Αγγλικά στα Ελληνικά: Τάκης Π. Πιερράκος
