Η συνάντηση με την πόρνη
Ήταν ανάγκη η συνάντησή σου, Κύριε,
με την πόρνη να γίνει δημόσια.
Εσύ ήσουν ο Θεάνθρωπος
άμεμπτος, ατσαλάκωτος
δεξί χέρι του Πατέρα
με θέση εξασφαλισμένη την επαύριο
στον ουρανό
κι αυτή μια φτηνή γυναίκα
που νοίκιαζε το σώμα της
για να τρυγούν τ΄ αρσενικά πληρωμένη ηδονή.
Χωρίς την εύνοιά σου δεν είχε μέλλον.
Πέρα από τις δηλώσεις και τα κλάματά της
που ήταν ενδείξεις μεταμέλειας
(για να εκτιμηθούν από τους όμοιους φυσικά
και όχι από τον Παντογνώστη)
κατά βάθος δεν επιθυμούσες
ούτε τη μυραλοιφή ούτε το σκούπισμα
των ποδιών σου με τα εβένινα μαλλιά της.
Θα την απελευθέρωνες από το φαύλο παρελθόν της
και χωρίς τις προσφορές αυτές.
Δεν ήταν, άλλωστε, του χαρακτήρα σου
να τονίζεις τη διαφορά των υποστάσεων
ούτε να εξαρτάς τη σωτηρία των ανθρώπων
από την άκρα τους ταπείνωση,
αφού, όταν εσήμανε η ώρα,
δέχτηκες να ταπεινωθείς και Συ.
Χρειαζόταν όμως, Κύριε,
να διαδραματιστεί,
ενώπιον μαρτύρων,
η σταύρωση του απεχθή και πρόστυχου
και βδελυρού ως το μεδούλι εαυτού
για να μεταμορφωθεί η Έσχατη
με θέλημα δικό Σου
σε σύμβολο γυμνής
και ανυπόκριτης μεταστροφής
και να φωτίζει αστραπηδόν
ανά τους Αιώνες
τις ρότες των εν ζόφω πλανωμένων.
(Από την αδημοσίευτη συλλογή του Τάκη Π. Πιερράκου «Μονοπάτια Χαλκόηχα»)
