Η Μεγαλοσύνη
Από το παγκάκι,
όπου κάθεται η μικρότητά μου
ατενίζω την απέραντη Μεγαλοσύνη.
Γνωρίζω ότι είναι κίνηση πυρός πολεμική,
Αέναη πιστεύω και αείζωη.
Θεός καλείται και Υπέρτατη Νοημοσύνη
Του Σύμπαντος ψυχρή και στέρεη Λογική.
Η μεταξύ μας διαφορά ανοίγεται αβυσσαλέα
Την προσεγγίζω αυτοπροαίρετα μέσα από το Λόγο
κι από τις δύσβατες διόδους του βιώματος
Η επικοινωνία μας διεξάγεται στη νοηματική
Ψυχανεμίζομαι ότι με ακτινογραφεί εξονυχιστικά
σε επίπεδο κρυφών κινήτρων και προθέσεων
Η ανάγκη μου εκμεταλλεύεται τη γενναιοδωρία της
Όταν ξεμένω από δύναμη αντλώ ελεύθερα
από τα διαθέσιμα δημόσια αποθέματα.
Αποτελώ κατώτερη νοημοσύνη,
δέσμια ιδίας υλικότητας,
που κατοικεί σε διάφανο θαλάμι
με μικροκλίμα αντίστοιχο της διάθεσης.
Το πνεύμα μου
-αμελητέα υποδιαίρεση του χρόνου-
αρέσκεται να ερευνά τα πέριξ και το διάστημα
Το πνεύμα μου ερωτεύεται,
Aντιπαλεύει με τα όπλα του-
Αρέσκεται να παίζει και να δημιουργεί.
Σε χρόνο ανύποπτο
και υπό ανεξακρίβωτες συνθήκες
δικτυώνεται αστραπηδόν Φωτίζεται
Λαμβάνει ψίχες πεμπτουσίας
Χάρητος δωρεά Αγίου Πνεύματος.
Τάκης Πιερράκος
Πηγή: booksitting.wordpress.com
