Εσωτερικός μονόλογος
στην Ιουλία
Μα γιατί εκπλήττεσαι αγαπημένη;
Η Φύση εργάστηκε υποδειγματικά για να μας ενώσει.
Από τη Φύση καθοδηγήθηκαν οι μακρινοί μας πρόγονοι
αυτοί οι παντελώς άγνωροι.
Δοκίμασαν πρωτόβγαλτα φωνήματα
και αυτοσχέδια χορευτικά
για να ελκύσουν τον παιχνιδιάρη σύντροφο.
Χρησιμοποίησαν τη διώρυγα του βλέμματος
για να σταλάξουν χαρμολύπη στην ψυχή του
συνοδοιπόρου.
Κάθε φορά που η ανάγκη φιλοτεχνούσε συμπλέγματα
με τα σώματά τους
γλιστρούσαν στο βυθό της στιγμιαίας ικανοποίησης
ανίδεοι για ό,τι συνέβη πριν
και μετά, ενόσω κείτονταν ξέπνοοι
στη μαλακή όχθη της πράυνσης.
Και πόσα λόγια και όρκους παντοτινής πίστης
δεν απεύθυναν στις καρδιές της αντικρυνής όχθης
μόλις λαμπάδιασε η δάδα του λογισμού
και λύθηκε για τα καλά η γλώσσα τους.
Με τα ίδια λόγια γκρέμισαν τις οχυρώσεις και τα
πυργόσπιτα
που οικοδομήθηκαν πάνω στο έδαφος της
διαφορετικότητας.
Ιδού αγαπημένη!
Γύρω μας κείνται σωροί από ερείπια
στεφανωμένοι με τα γιορτινά μας ρούχα
και μεις στη μέση φωτεινοί και πασίχαροι
ενδεδυμένοι την εντιμότητα της εκγύμνωσης
αποκαθιστούμε Ενώπιον της Αιωνιότητας
την τρισόλβια ταύτιση των Αντιθέτων.
(Από την ποιητική συλλογή του Τάκη Π. Πιερράκου «Σε ρόδινο μισόφωτο γραμμένη», εκδ. Περισπωμένη, 2019. Το ποίημα μεταγράφηκε σε μονοτονικό σύστημα).
Πηγή: booksitting.wordpress.com
